Payday 2 : Ένα βήμα πριν το κελί Hands On

Η αλήθεια έιναι πως η κατάσταση σχετικά με τη σειρά Payday είναι κάπως περίεργη. Αναμφίβολα πρόκειται για ακόμα ένα first person shooter, με σχετικά χαμηλή πρόκληση, πετσοκομμένα production values και έναν τεχνικό τομέα που φλερτάρει με προηγούμενες γενιές hardware, αλλά παρόλα αυτά επιτυγχάνει να έχει τη δική του γοητεία. Η Overkill Software καταφέρνει να κάνει τις ένοπλες ληστείες να δείχνουν διασκεδαστικές μέσα στα όρια και τους περιορισμούς που θέτει ένα σύγχρονο videogame, ενώ αποφεύγοντας τα άκρα και τις προκλητικές εικόνες, το κατά τα άλλα κατακριτέο περιεχόμενο, στην προκειμένη περίπτωση δεν προκαλεί.

Το δεύτερο μέρος δεν διακρίνεται για τις κοσμογονικές αλλαγές σε σχέση με το Heist, μιας και από την πρώτη στιγμή γίνεται εμφανές πως η ομάδα ανάπτυξης κινήθηκε και πάλι σε ρηχά νερά, έχοντας κατά νου τον χαμηλό προϋπολογισμό. Πάντως, έκπληξη προκαλεί το γεγονός πως το Payday 2 -πέρα από τη digital μορφή του- διατίθεται και σε retail, αν και τελικά το ερώτημα που προκύπτει δεν έχει να κάνει με τον τρόπο διάθεσης αλλά για τον λόγο που ήδη το δεύτερο μέρος έχει σημειώσει υψηλότατες πωλήσεις.

Η απάντηση τελικά είναι ιδιαίτερα απλή και έτσι το χαρακτηριστικό που δίνει στον τίτλο αυτή τη γοητεία δεν είναι άλλο από αυτό της αμεσότητας. Το Payday 2 σχεδιάστηκε με γνώμονα το απροβλημάτιστο shooting και παρά τα ψήγματα στρατηγικής που υποτίθεται πως προσφέρει, τελικά κερδίζει τον καθένα εξαιτίας της απλότητας που διακρίνει όλους τους τομείς του. Το υποτιθέμενο σοβαρό ύφος τσαλακώνεται και καταλήγει στον κάδο των αχρήστων από το πρώτο κιόλας λεπτό, αφού η ουσία βρίσκεται αλλού.

Καταρχάς κρίνεται αναγκαίο να διευκρινιστεί πως για να μπορέσει να απολαύσει κάποιος τον τίτλο στο μέγιστο βαθμό, θα χρειαστεί την βοήθεια τριών ακόμα φίλων του. Το Payday 2 δείχνει τα δόντια του –όποια τέλος πάντων είναι αυτά- σε επίπεδο co-op, όπου τέσσερις φίλοι αναλαμβάνουν τον έλεγχο ενός εκ των Dallas, Hoxton, Wolf και Chains. Φιλότιμες προσπάθειες για προσθήκες έχουν γίνει και είναι όλες καλοδεχούμενες, αλλά δυστυχώς δεν είναι αρκετές ώστε να ανατρέψουν το σκηνικό και να κάνουν τους παίκτες να αναθεωρήσουν την άποψή τους. Ποια έιναι αυτή; Πως ο τίτλος αποτελεί ένα διάλειμμα, μια ανάπαυλα από κάποιο άλλο σοβαρό first person shooter της αγοράς.

Κατόπιν της μάλλον αδιάφορης εισαγωγικής σκηνής, ο παίκτης μεταφέρεται στο safe house, το οποίο αποτελεί και την κυριότερη –για να μην πούμε μοναδική…- προσθήκη του δεύτερου μέρους. Όπως υποδηλώνει και η ονομασία, αποτελεί το κρησφύγετο, το κυρίως hub από όπου ο καθένας θα είναι σε θέση να επιλέξει την επόμενη αποστολή του, να εξασκηθεί στο σημάδι, ενώ από ένα σημείο και έπειτα θα έιναι σε θέση να τροποποιήσει τον εξοπλισμό του και να διακοσμήσει με τον τρόπο που αυτός επιθυμεί το σήμα κατατεθέν της σειράς, τις μάσκες.

Το Payday 2 ξεδιπλώνεται σε συνολικά 10 αποστολές, αν και τελικά η διάρκεια του τίτλου δεν είναι και τόσο μικρή, τουλάχιστον όσο παραπλανητικά αφήνεται να εννοηθεί στην αρχή. Οι αρχικές ληστείες θα δώσουν στη συνέχεια τη σειρά τους σε καταδιώξεις σε στενά σοκάκια ή ακόμα και στη μεταφορά "ύποπτων" αντικειμένων, σε ένα σύνολο που παρόλο που απευθύνεται σε καθαρά ενήλικο κοινό, η παρουσίασή της βίας έχει γίνει με τον πλέον διακριτικό τρόπο.

Η ομάδα ανάπτυξης ωθεί τους παίκτες να ακολουθήσουν stealth μονοπάτια και παρόλες τις τεχνικές… τρικλοποδιές που προκύπτουν στην πορεία, ο κεντρικός μηχανισμός δείχνει να λειτουργεί αξιοπρεπώς. Οι τέσσερις κεντρικοί χαρακτήρες θα πρέπει πρώτα από όλα να εξερευνήσουν το χώρο, να εντοπίσουν τις θέσεις των φρουρών και των καμερών ασφαλείας, και κατόπιν να καταστρώσουν την όποια στρατηγική τους.

Η δράση ξεκινάει από τη στιγμή που οι παίκτες θα φορέσουν τις μάσκες τους, γιατί πριν από αυτό οι χαρακτήρες δεν μπορούν να εμφανίσουν τα όπλα τα οποία έχουν καλά κρυμμένα επάνω τους. Το ευχάριστο της υπόθεσης είναι πως η κάθε αποστολή προσφέρει ένα διαφορετικό μονοπάτι, μια διαφορετική προσέγγιση, που είναι καθαρά στο χέρι του καθενός ποια θα ακολουθήσει. Μια ληστεία μπορεί να επιτευχθεί δίχως τη σήμανση του συναγερμού αλλά ακόμα και να συμβεί κάτι τέτοιο, πραγματικά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Δανειζόμενο το auto-aim χαρακτηριστικό από τη σειρά Call of Duty, στο Payday 2 οι ανταλλαγές πυροβολισμών είναι μια ιδιαίτερα απολαυστική αλλά υπερβολικά απλοποιημένη διαδικασία. Οι ενισχύσεις που θα καταφθάνουν συνεχώς δεν θα αποτελέσουν ποτέ πρόβλημα, μιας και η νοημοσύνη των αστυνομικών δεν αγγίζει ποτέ λογικά επίπεδα συμπεριφοράς, καταλήγοντας να έιναι απλά και μόνο συλλέκτες… σφαιρών. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο τομέας της παραβίασης των θησαυροφυλακίων, με ολοένα και περισσότερα εργαλεία να τίθενται στη διάθεση του παίκτη.

Από τους απλούς λοστούς μέχρι τα θερμικά δράπανα, η ουσία έιναι η παραβίαση να γίνει όσο το δυνατό γρηγορότερα και όταν το stealth στοιχείο δεν είναι η προτεραιότητα του καθενός, τα εκρηκτικά c4 θα κάνουν άψογα τη δουλειά τους, ξεσηκώνοντας φυσικά ολόκληρη τη γειτονιά αλλά και τα σώματα ασφαλείας.

Το ευχάριστο της υπόθεσης σχετικά με το Payday 2 είναι πως ποτέ δεν δείχνει να περιορίζει τον παίκτη και κατά έναν περίεργο τρόπο, τα εμφανέστατα ελαττώματά του τα μετατρέπει σε προτερήματα. Μπορεί οι stealth μηχανισμοί να κρίνονται ακόμα και ως αστείοι εξαιτίας της AI των αντιπάλων, αλλά αυτή η ανάλαφρη αίσθηση δεν ενοχλεί. Το ίδιο ισχύει και για το καθαρά shooting τμήμα, το οποίο επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο από την προβληματική κίνηση του χαρακτήρα, αλλά σε γενικές γραμμές αυτά που υπόσχεται, τα τηρεί ευλαβικά.

Η εξυπνάδα των τριών συνεταίρων σε offline επίπεδο βρίσκεται σε εμβρυικό στάδιο, αλλά από την άλλη σπάνια θα χρειαστεί κάποιος τη βοήθειά τους, πλην των ελάχιστων περιπτώσεων που θα τραυματιστεί σοβαρά και θα πρέπει να τον επαναφέρουν.

Το συμπέρασμα που προκύπτει, είναι πως το Payday 2, όπως ακριβώς και ο προκάτοχός του, δεν παίρνει ποτέ τον εαυτό του στα σοβαρά και τελικά αυτή η επιλογή της ομάδας ανάπτυξης είναι που τη σώζει από την καταστροφή. Ο τεχνικός τομέας βγάζει πραγματικά μάτια με την προχειρότητα που τον διακρίνει, ειδικά με την απουσία ενός σωστού collision detection -τα έπιπλα διαπερνούν τους τοίχους με χαρακτηριστική άνεση- το ίδιο και η ΑΙ σε επίπεδο offline, Αλλά, τελικά, η ουσία εδώ βρίσκεται αλλού.

Το παιχνίδι συνεργασίας που προσφέρει η Overkill Software κατατάσσεται ανάμεσα στα κορυφαία της κατηγορίας, στοχεύοντας πρωτίστως στη διασκέδαση και θυμίζοντας αμυδρά εποχές Counter Strike. Ο τίτλος προτείνεται μόνο σε αυτούς που δηλώνουν φανατικοί του πρώτου μέρους, οι οποίοι καλό θα είναι να προετοιμαστούν για ελάχιστες αλλαγές αλλά για την ίδια απλή και πάντοτε διασκεδαστική δράση.

Γιώργος Τσακίρογλου by gameover.gr

Posted in: Games