8:44 μ.μ.
Unknown
Η προσπάθεια απόδοσης της ουσίας της σειράς Assassin’s Creed μπορεί να έχει πολλές ερμηνείες: είναι η προσωποποίηση της αιώνιας μάχης του Καλού με το Κακό; Είναι ένα interactive μάθημα ιστορίας; Είναι απλώς ένας συνδυασμός parkour και δολοφονιών; Ένα είναι το σίγουρο: Είναι μια εξαιρετική χρονομηχανή, που ταξιδεύει τον παίκτη στην εκάστοτε περίοδο που αποδίδει. Όταν η περίοδος αυτή τυγχάνει να είναι μία από τις πιο ελκυστικές θεματικά και κατάλληλες για απόδοση σε video game, τότε δεν παραπονιόμαστε που φτάνουμε αισίως στο έκτο επεισόδιο της σειράς σε επτά χρόνια.
Αναφερόμαστε στην «χρυσή» εποχή της πειρατείας, όπου Βρετανοί ναύτες βρέθηκαν άνεργοι και εγκαταλελειμμένοι από την αυτοκρατορία τους στα νησιά της Καραϊβικής κι επειδή τότε δεν υπήρχε… ΟΑΕΔ, αποφάσισαν να φτιάξουν μια δική τους, ανεξάρτητη δημοκρατία με τον εξής κανόνα: δεν υπάρχουν κανόνες. Τα αποτελέσματα τα ξέρουμε λόγω της τεράστιας επιρροής του κινήματος αυτού στην ποπ κουλτούρα. Ρεσάλτα, ξιφομαχίες, πλιάτσικο, λάφυρα, αναζήτηση χαμένων θησαυρών, ατελείωτα μεθύσια, ασταμάτητο ξύλο σε ταβέρνες, αστεία διάλεκτος, eye-patches και παπαγάλοι στον ώμο είναι μερικοί μόνο από τους λόγους που σχεδόν όλοι μας έχουμε ντυθεί κάποια στιγμή πειρατές στις απόκριες.
Μέχρι τώρα, τα video games δεν είχαν καταφέρει να αποδώσουν αυτό το setting ως ολοκληρωμένο real-time κόσμο. Είχαμε -πολλές φορές εξαιρετικής ποιότητας- παιχνίδια στρατηγικής, adventures, RPG και άλλα, όμως δεν είχε δοθεί ως τώρα στον παίκτη η δυνατότητα να κινηθεί απρόσκοπτα από τη μία πειρατική δραστηριότητα στην άλλη, τουλάχιστον όχι με τόσο ομαλό τρόπο και τόσο υψηλά production values. Εδώ, ο Edward Kenway, παππούς του Connor από το Assassin’s Creed 3, μπορεί τη μία στιγμή να δέρνει κόσμο σε ταβέρνες και την άλλη να κολυμπήσει προς το πλοίο του και να ξεκινήσει την αναζήτησή του για έναν από τους εκατοντάδες διαθέσιμους θησαυρούς. Στην πορεία ίσως καμακώσει κανέναν λευκό καρχαρία ή καμιά όρκα φάλαινα επειδή μπορεί, ενώ δεν αποκλείεται να τα βάλει και με τους αγγλικούς και ισπανικούς στόλους επειδή βρέθηκαν στο δρόμο του. Εν μέσω δίνης και παλιρροϊκών κυμάτων συνήθως, έτσι για την αντρίλα.
Όλα αυτά χωρίς κουραστική επανάληψη κωμικών στοιχείων που μοιάζουν να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της απόδοσης μιας περιόδου η οποία ξεχειλίζει από θάνατο και χρίζει μεγαλύτερης ανάλυσης σε φιλοσοφικό επίπεδο. Ευτυχώς το Black Flag πετυχαίνει μια καλή ισορροπία, συνδυάζοντας στην πορεία επιτυχημένα μια αληθοφανή έκδοση των χαρακτήρων και γεγονότων της εποχής με την λογική των προ-ανθρώπινων πολιτισμών που αποτελεί την βάση της σειράς. Πράγματι, αν και αρχικά η πειρατεία μοιάζει άσχετη με τα δόγματα των Templars και των Assassins, η λογική της οδηγεί σε πολύ ενδιαφέρουσες αντιθέσεις και εσωτερικές συγκρούσεις, ειδικά για τον Edward, που αρχικά έχει ως σκοπό του αποκλειστικά και μόνο το προσωπικό υλικό όφελος. Η επαφή του με τα δόγματα αυτά, σε συνδυασμό με τις συνέπειες των πράξεών του, θα τον αναγκάσουν να διενεργήσει εκτεταμένη εσωτερική αναζήτηση, που αποδίδεται χωρίς υπερβολές και μελοδραματισμούς. Όσο για τις περιπετειώδεις αναζητήσεις παντοδύναμων artifacts, ποια καλύτερη περίοδος για την πραγματοποίησή τους από την εποχή των μυθικών αναζητήσεων σε αχαρτογράφητα νησιά της Καραϊβικής γεμάτα από μυστηριώδη ερείπια των Maya;
Παρά το γεγονός ότι ο Kenway δεν είναι εκπαιδευμένος Ασσασσίνος, όταν το παιχνίδι λαμβάνει χώρα σε ξηρά οι μηχανισμοί της σειράς παραμένουν σχεδόν αναλλοίωτοι, με τον κλασικό συνδυασμό free-running, stealth και μάχης με πολλούς αντιπάλους να κάνει την εμφάνισή του. Πρόκειται για λειτουργικούς μηχανισμούς, που όμως έχουν πλέον εμφανή περιθώρια εκσυγχρονισμού και ανανέωσης. Για παράδειγμα, το σύστημα μάχης εξακολουθεί να βασίζεται στη γνωστή, σχετικά ρηχήcontext-sensitive λογική, ενώ η τεχνητή νοημοσύνη των φρουρών, αν και έχει βελτιωθεί αισθητά σε επίπεδο αντίληψης, παραμένει χαμηλού επιπέδου. Στην περίπτωση μάλιστα υπνωτικών βελών σε συναδέλφους που βρίσκονται στο οπτικό πεδίο τους δεν αντιδρούν καν, αν και το patch που διατίθεται με την κυκλοφορία του παιχνιδιού ίσως εξαλείψει τέτοια φαινόμενα, που σε γενικές γραμμές είναι πολύ λιγότερα σε σχέση με την αρχική κατάσταση του Assassin’s Creed 3. Όσο για τις αποστολές με παρακολούθηση στόχου και κρυφακούσματα, θα ήταν καλοδεχούμενες ως μέρος της παράδοσης της σειράς, αν δεν συνέχιζαν να συνοδεύονται από άμεση αποτυχία που δεν δικαιολογείται πάντα από τις εκάστοτε συνθήκες. Οι παρεισφρήσεις παντός είδους πάντως και τοstalking των προς εξόντωση στόχων παραμένουν διασκεδαστικές όσο ποτέ, αν και η δυνατότητα marking των στόχων -που μοιάζει να υπάρχει σε κάθε stealth game πλέον- μέσω του eagle visionδιευκολύνει αρκετά την κατάσταση.
Η πραγματική εξέλιξη σε αυτό τον τομέα του παιχνιδιού έγκειται στην έντονη παρουσία τηςβλάστησης στις πόλεις του παιχνιδιού, η οποία σημαίνει ότι τα ξεχωριστά στοιχεία του gameplay του τρίτου επεισοδίου της σειράς μπορούν εδώ να συνδυαστούν εκτεταμένα, με δυνατότητα ομαλής μετάβασης από οροφές κτιρίων σε δέντρα και τούμπαλιν. Με εξαίρεση την σχετικά πυκνή δόμηση με κτίρια νεοκλασικού τύπου στην Αβάνα, το Kingston και η Nassau διαθέτουν χαμηλά, ξύλινα σπίτια, που όμως ό,τι χάνουν σε αρχιτεκτονική πολυπλοκότητα και υψηλή αισθητική το κερδίζουν σε χαρακτήρα. Μιλάμε για άναρχα δομημένες πόλεις πειρατών, που με την δραστηριότητα, την ζωντάνια τους και την ομαλή συνύπαρξή τους με τη φύση είναι ελκυστικές με τον δικό τους τρόπο και σίγουρα δεν μπορούν να θεωρηθούν βαρετές. Επιπλέον, είναι πολλές οι αποστολές ξηράς που λαμβάνουν χώρα σε ερείπια ναών των Maya, όπου και πάλι η παρουσία της βλάστησης είναι έντονη, ενώ η όλη ατμόσφαιρα εκεί μπορεί να σας θυμίσει ενίοτε Prince of Persia ή τα πρώτα Tomb Raider.
Φυσικά, όλες οι πόλεις και τα χωριά του Assassin’s Creed IV: Black Flag βρίσκονται δίπλα από τη θάλασσα, οπότε η μετάβαση στο πλοίο του Edward, το Jackdaw, είναι δυνατή ανά πάσα στιγμή και αποτελεί τον ομαλό συνδετικό κρίκο με το ναυτικό στοιχείο του παιχνιδιού. Πολλοί θεωρούσαν ότι δεν γίνεται να ενσωματωθεί ομαλά το πειρατικό στοιχείο στο πλαίσιο της σειράς, όμως η Ubisoft διέψευσε τους φόβους αυτούς, αφού τα κατάφερε όχι μόνο θεματικά, αλλά και σε επίπεδο gameplay. Όλα τα Assassin’s Creed θεωρούνται open world games, όμως το Black Flag δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό αυτό περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην ιστορία της σειράς, αφού δίνεται στον παίκτη να κινηθεί ελεύθερα, εξερευνώντας απρόσκοπτα την φανταστική έκδοση της Καραϊβικής που παρέχει η Ubisoft.
Το κεντρικό campaign του παιχνιδιού, όπως προαναφέρθηκε, είναι ευμέγεθες, χορταστικό, διαθέτει καλή αλληλουχία από άποψης ποικιλίας χωρίς να χάνει σε συνοχή και κινείται αξιοπρεπώς σε επίπεδο storytelling, με ομαλή ενσωμάτωση του Edward στην «παρέα» γνωστών ιστορικών πειρατών όπως ο Μαυρογένης και ο Charles Vane. Η αλήθεια είναι πως η κλιμάκωση της αναζήτησης για το θρυλικό «Παρατηρητήριο» δεν είναι ιδιαίτερα έντονη, είναι όμως ωριμότερη του αναμενομένου σε επίπεδο αφήγησης, εστιάζοντας περισσότερο στον ανθρώπινο παράγοντα και όχι στην υψηλή επιστημονική φαντασία. Η πραγματική όμως «πειρατική» εμπειρία εντοπίζεται στις παράπλευρες δραστηριότητες. Η αίσθηση ελευθερίας που προκύπτει είναι εκπληκτική, όχι επειδή δεν έχουμε συναντήσει κάτι παρόμοιο, αλλά επειδή έχει αποδοθεί άψογα το περιπετειώδες πνεύμα της εποχής της πειρατείας. Ο παίκτης μπορεί ανά πάσα στιγμή να πάρει το πλοίο του και να επιδοθεί στην αναζήτηση θησαυρών που βρίσκονται παντού στο τεράστιο σύμπλεγμα μικρών και μεγάλων νησιών του παιχνιδιού και σε διάφορες μορφές. Οι 25 περίπου ώρες της κεντρικής ιστορίας του Black Flag όσο διασκεδαστικές κι αν είναι με την τεράστια ποικιλία των αποστολών τους και τις ενδιαφέρουσες εξελίξεις τους, δεν συγκρίνονται με την ακατανίκητη έλξη προς τα αχαρτογράφητα μυστήρια του παιχνιδιού, είτε είναι ένα ακόμη σεντούκι με χρυσά νομίσματα είτε ολόκληρες side missions.
Εν ολίγοις, το αγαπημένο, αλλά παράπλευρο ναυτικό στοιχείο του Assassin’s Creed 3 λαμβάνει εδώ πρωταγωνιστικό ρόλο. Ακόμη και μια απλή μετάβαση από το ένα σημείο στο άλλο διαθέτει ενδιαφέρον και δεν είναι ποτέ η ίδια, αφού υπεισέρχονται ένα σωρό απρόβλεπτοι παράγοντες, όπως ο καιρός και η παρουσία εχθρικών πλοίων. Η μία βόλτα μπορεί να είναι χαλαρή και ήσυχη και η άλλη να καταλήξει σε επική ναυμαχία εν μέσω σφοδρής καταιγίδας. Πρόκειται για πραγματικά αξιομνημόνευτες στιγμές emergent σκηνικών που θα σας κάνουν πολλές φορές να διηγείστε τις περιπέτειές σας στους φίλους σας, με ελάχιστα μόνο μικρότερη υπερηφάνεια από τους πραγματικούς πειρατές. Όπως σε εκείνη την περίπτωση που βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα level 75 ισπανικό Man ‘o’ War και τρία αγγλικά Frigates ενώ δεχόμασταν ομοβροντίες όλμων από το κοντινό παραθαλάσσιο φρούριο εν μέσω δίνης... Μην περιμένετε συνέχεια, απλώς βυθιστήκαμε, αλλά καταλαβαίνετε τι θέλουμε να πούμε.
Τα φρούρια λειτουργούν όπως τα Outpost του Far Cry 3, παρέχοντας στον παίκτη έλεγχο της γύρω περιοχής, ο οποίο εκφράζεται κυρίως με πιο άνετη προσέλευση και εμφάνιση των περισσότερων μυστικών που βρίσκονται εκεί. Οι μάχες για την κατάληψη φρουρίων είναι πολυεπίπεδες και απαιτούν την χρήση τόσο ναυτικών όσο και χερσαίων μέσων, ενώ στις πιο πολλές περιπτώσεις, όπως φαίνεται από το προαναφερθέν παράδειγμα, θα έχετε να αντιμετωπίσετε και άλλες δυσκολίες ταυτόχρονα. Για να τα καταφέρετε καλύτερα μπορείτε να επιδοθείτε σε εκτεταμένη πλιατσικολόγηση πλοίων, ώστε να προμηθευτείτε τα απαραίτητα υλικά για ενίσχυση της άμυνας και της δύναμης πυρός του Jackdaw. Στην ουσία πρόκειται και για ένα εθελούσιο modifier δυσκολίας, αφού μπορείτε να περιορίσετε τις αναβαθμίσεις για να δυσκολέψετε τις ναυμαχίες. Εκτός κι αν βρείτε κάποιο από τα “legendary ships”, τα οποία μπορούν να μετατρέψουν το σκαρί σας σε οδοντογλυφίδες με μία ένανεμβολισμό… Πολύ σημαντική για την όλη αίσθηση ελευθερίας είναι και η real-time πραγματοποίηση των ρεσάλτων, που μπορούν να προσεγγιστούν με πολλούς τρόπους και οδηγούν σχεδόν πάντα σε επικές μάχες.
Όπως θα ξέρουν οι φανατικοί της σειράς, όλα τα παραπάνω αποτελούν εικονικά βιώματα σύγχρονων χαρακτήρων, εφικτά μέσω της τεχνολογίας του Animus. Εδώ το σύγχρονο storyline έχει τεθεί στο περιθώριο, με τον παίκτη να αναλαμβάνει το ρόλο ενός ανώνυμου εργαζόμενου στο εξειδικευμένο στην εικονική ψυχαγωγία παρακλάδι της Abstergo Industries, την Abstergo Entertainment. Σε αυτό το τμήμα γίνεται έντονη προσπάθεια κατεδάφισης του «τέταρτου τείχους», μέσω της ανωνυμίας του χαρακτήρα, της χρήσης κάμερας πρώτου προσώπου και της όλης παρουσίασης του “Kenway project” ως προϊόντος ψυχαγωγίας. Εννοείται ότι τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται περίεργα από ένα σημείο και μετά, όμως λείπει η έμφαση στο πολύπλοκο sci-fi στοιχείο των προκατόχων, κάτι που εν τέλει λειτουργεί θετικά για τον τίτλο σε επίπεδο εστίασης. Εννοείται ότι τα σύγχρονα τμήματα υπολείπονται από το περιεχόμενο του Animus σε επίπεδο ενδιαφέροντος, όμως η νέα αυτή οπτική και η δυνατότητα hacking των τερματικών άλλων χρηστών του Animus για την εύρεση meta-πληροφοριών μπορεί να αποδειχθεί αρκετά εθιστική διαδικασία.
Το multiplayer mode του παιχνιδιού εξακολουθεί να κινείται στην λογική της αναγνώρισης ανθρώπινων στόχων σε περιβάλλον όπου αυτοί συνυπάρχουν με τους NPC και παρουσιάζεται πιο εμπλουτισμένο από ποτέ. Το Wolfpack mode έχει επεκταθεί και προσφέρει ένα mini-campaign με όλο και πιο δύσκολα ζητούμενα, ενώ η πιο σημαντική προσθήκη είναι το Game Lab, το οποίο μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να δημιουργήσετε εντελώς customized sessions, τροποποιώντας έναν τεράστιο αριθμό παραμέτρων. Δυστυχώς όμως, δεν ικανοποιείται η αυτόματη επιθυμία που δημιουργεί σε όλους το setting του παιχνιδιού: οι multiplayer ναυμαχίες.
Από τεχνικής άποψης, οι current gen εκδόσεις στέκονται εξαιρετικά, με υψηλά επίπεδα λεπτομέρειας, μεγάλο draw distance, ελάχιστο pop-up και σταθερότερο του αναμενομένου frame rate. Η έκδοση για PS4 που δοκιμάσαμε στο πρόσφατο press tour είχε textures υψηλότερης ανάλυσης και ήταν πιο ομαλή και συμπαγής, όμως το PS3 (έκδοση δοκιμής) και το 360 ανταποκρίνονται ικανοποιητικά στις υψηλές απαιτήσεις του Black Flag. Λίγα μόνο στοιχεία δείχνουν την cross-gen φύση του παιχνιδιού, όπως το γεγονός ότι το κατά τα άλλα εκπληκτικά υλοποιημένο νερό δεν αλληλεπιδρά με τα αντικείμενα μέσω της δημιουργίας κυμάτων, αλλά μέσω «ασπρίσματος» του texture, ενώ ο Edward δε μπορεί να βουτήξει κάτω από την επιφάνεια, παρά μόνο σε προκαθορισμένα σημεία. Δε θα λέγαμε όχι και σε καλύτερο facial animation επίσης. Για την ποιότητα του ηχητικού τομέα δεν είχαμε καμία αμφιβολία, αλλά το soundtrack ξεπερνάει τις ήδη υψηλές προσδοκίες μας, όχι μόνο με τα εξαιρετικής ποιότητας επικά κομμάτια που συνοδεύουν τη δράση, αλλά και με τα άκρως κολλητικά πειρατικά τραγούδια που ντύνουν ηχητικά τα ταξίδια σας.
Είναι αλήθεια ότι οι περιπέτειες των Ασσασσίνων χρειάζονται μια ανανέωση σε επίπεδο μηχανισμών… ξηράς. Σε κάθε περίπτωση όμως, το Assassin’s Creed IV: Black Flag αποτελεί εξαιρετική προσθήκη στην σειρά, αλλά και στον τομέα των open world games γενικότερα, συνδυάζοντας μεγάλο αριθμό ξεχωριστών στοιχείων αρμονικά και παρέχοντας έντονα την αίσθηση της περιπέτειας και της ελευθερίας, στο πλαίσιο μιας ιστορικής περιόδου που επιζητούσε ακριβώς αυτό.
πηγή: enternity.gr and Ηλίας Πέππας
Αναφερόμαστε στην «χρυσή» εποχή της πειρατείας, όπου Βρετανοί ναύτες βρέθηκαν άνεργοι και εγκαταλελειμμένοι από την αυτοκρατορία τους στα νησιά της Καραϊβικής κι επειδή τότε δεν υπήρχε… ΟΑΕΔ, αποφάσισαν να φτιάξουν μια δική τους, ανεξάρτητη δημοκρατία με τον εξής κανόνα: δεν υπάρχουν κανόνες. Τα αποτελέσματα τα ξέρουμε λόγω της τεράστιας επιρροής του κινήματος αυτού στην ποπ κουλτούρα. Ρεσάλτα, ξιφομαχίες, πλιάτσικο, λάφυρα, αναζήτηση χαμένων θησαυρών, ατελείωτα μεθύσια, ασταμάτητο ξύλο σε ταβέρνες, αστεία διάλεκτος, eye-patches και παπαγάλοι στον ώμο είναι μερικοί μόνο από τους λόγους που σχεδόν όλοι μας έχουμε ντυθεί κάποια στιγμή πειρατές στις απόκριες.
Μέχρι τώρα, τα video games δεν είχαν καταφέρει να αποδώσουν αυτό το setting ως ολοκληρωμένο real-time κόσμο. Είχαμε -πολλές φορές εξαιρετικής ποιότητας- παιχνίδια στρατηγικής, adventures, RPG και άλλα, όμως δεν είχε δοθεί ως τώρα στον παίκτη η δυνατότητα να κινηθεί απρόσκοπτα από τη μία πειρατική δραστηριότητα στην άλλη, τουλάχιστον όχι με τόσο ομαλό τρόπο και τόσο υψηλά production values. Εδώ, ο Edward Kenway, παππούς του Connor από το Assassin’s Creed 3, μπορεί τη μία στιγμή να δέρνει κόσμο σε ταβέρνες και την άλλη να κολυμπήσει προς το πλοίο του και να ξεκινήσει την αναζήτησή του για έναν από τους εκατοντάδες διαθέσιμους θησαυρούς. Στην πορεία ίσως καμακώσει κανέναν λευκό καρχαρία ή καμιά όρκα φάλαινα επειδή μπορεί, ενώ δεν αποκλείεται να τα βάλει και με τους αγγλικούς και ισπανικούς στόλους επειδή βρέθηκαν στο δρόμο του. Εν μέσω δίνης και παλιρροϊκών κυμάτων συνήθως, έτσι για την αντρίλα.
Όλα αυτά χωρίς κουραστική επανάληψη κωμικών στοιχείων που μοιάζουν να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της απόδοσης μιας περιόδου η οποία ξεχειλίζει από θάνατο και χρίζει μεγαλύτερης ανάλυσης σε φιλοσοφικό επίπεδο. Ευτυχώς το Black Flag πετυχαίνει μια καλή ισορροπία, συνδυάζοντας στην πορεία επιτυχημένα μια αληθοφανή έκδοση των χαρακτήρων και γεγονότων της εποχής με την λογική των προ-ανθρώπινων πολιτισμών που αποτελεί την βάση της σειράς. Πράγματι, αν και αρχικά η πειρατεία μοιάζει άσχετη με τα δόγματα των Templars και των Assassins, η λογική της οδηγεί σε πολύ ενδιαφέρουσες αντιθέσεις και εσωτερικές συγκρούσεις, ειδικά για τον Edward, που αρχικά έχει ως σκοπό του αποκλειστικά και μόνο το προσωπικό υλικό όφελος. Η επαφή του με τα δόγματα αυτά, σε συνδυασμό με τις συνέπειες των πράξεών του, θα τον αναγκάσουν να διενεργήσει εκτεταμένη εσωτερική αναζήτηση, που αποδίδεται χωρίς υπερβολές και μελοδραματισμούς. Όσο για τις περιπετειώδεις αναζητήσεις παντοδύναμων artifacts, ποια καλύτερη περίοδος για την πραγματοποίησή τους από την εποχή των μυθικών αναζητήσεων σε αχαρτογράφητα νησιά της Καραϊβικής γεμάτα από μυστηριώδη ερείπια των Maya;
Παρά το γεγονός ότι ο Kenway δεν είναι εκπαιδευμένος Ασσασσίνος, όταν το παιχνίδι λαμβάνει χώρα σε ξηρά οι μηχανισμοί της σειράς παραμένουν σχεδόν αναλλοίωτοι, με τον κλασικό συνδυασμό free-running, stealth και μάχης με πολλούς αντιπάλους να κάνει την εμφάνισή του. Πρόκειται για λειτουργικούς μηχανισμούς, που όμως έχουν πλέον εμφανή περιθώρια εκσυγχρονισμού και ανανέωσης. Για παράδειγμα, το σύστημα μάχης εξακολουθεί να βασίζεται στη γνωστή, σχετικά ρηχήcontext-sensitive λογική, ενώ η τεχνητή νοημοσύνη των φρουρών, αν και έχει βελτιωθεί αισθητά σε επίπεδο αντίληψης, παραμένει χαμηλού επιπέδου. Στην περίπτωση μάλιστα υπνωτικών βελών σε συναδέλφους που βρίσκονται στο οπτικό πεδίο τους δεν αντιδρούν καν, αν και το patch που διατίθεται με την κυκλοφορία του παιχνιδιού ίσως εξαλείψει τέτοια φαινόμενα, που σε γενικές γραμμές είναι πολύ λιγότερα σε σχέση με την αρχική κατάσταση του Assassin’s Creed 3. Όσο για τις αποστολές με παρακολούθηση στόχου και κρυφακούσματα, θα ήταν καλοδεχούμενες ως μέρος της παράδοσης της σειράς, αν δεν συνέχιζαν να συνοδεύονται από άμεση αποτυχία που δεν δικαιολογείται πάντα από τις εκάστοτε συνθήκες. Οι παρεισφρήσεις παντός είδους πάντως και τοstalking των προς εξόντωση στόχων παραμένουν διασκεδαστικές όσο ποτέ, αν και η δυνατότητα marking των στόχων -που μοιάζει να υπάρχει σε κάθε stealth game πλέον- μέσω του eagle visionδιευκολύνει αρκετά την κατάσταση.
Η πραγματική εξέλιξη σε αυτό τον τομέα του παιχνιδιού έγκειται στην έντονη παρουσία τηςβλάστησης στις πόλεις του παιχνιδιού, η οποία σημαίνει ότι τα ξεχωριστά στοιχεία του gameplay του τρίτου επεισοδίου της σειράς μπορούν εδώ να συνδυαστούν εκτεταμένα, με δυνατότητα ομαλής μετάβασης από οροφές κτιρίων σε δέντρα και τούμπαλιν. Με εξαίρεση την σχετικά πυκνή δόμηση με κτίρια νεοκλασικού τύπου στην Αβάνα, το Kingston και η Nassau διαθέτουν χαμηλά, ξύλινα σπίτια, που όμως ό,τι χάνουν σε αρχιτεκτονική πολυπλοκότητα και υψηλή αισθητική το κερδίζουν σε χαρακτήρα. Μιλάμε για άναρχα δομημένες πόλεις πειρατών, που με την δραστηριότητα, την ζωντάνια τους και την ομαλή συνύπαρξή τους με τη φύση είναι ελκυστικές με τον δικό τους τρόπο και σίγουρα δεν μπορούν να θεωρηθούν βαρετές. Επιπλέον, είναι πολλές οι αποστολές ξηράς που λαμβάνουν χώρα σε ερείπια ναών των Maya, όπου και πάλι η παρουσία της βλάστησης είναι έντονη, ενώ η όλη ατμόσφαιρα εκεί μπορεί να σας θυμίσει ενίοτε Prince of Persia ή τα πρώτα Tomb Raider.
Φυσικά, όλες οι πόλεις και τα χωριά του Assassin’s Creed IV: Black Flag βρίσκονται δίπλα από τη θάλασσα, οπότε η μετάβαση στο πλοίο του Edward, το Jackdaw, είναι δυνατή ανά πάσα στιγμή και αποτελεί τον ομαλό συνδετικό κρίκο με το ναυτικό στοιχείο του παιχνιδιού. Πολλοί θεωρούσαν ότι δεν γίνεται να ενσωματωθεί ομαλά το πειρατικό στοιχείο στο πλαίσιο της σειράς, όμως η Ubisoft διέψευσε τους φόβους αυτούς, αφού τα κατάφερε όχι μόνο θεματικά, αλλά και σε επίπεδο gameplay. Όλα τα Assassin’s Creed θεωρούνται open world games, όμως το Black Flag δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό αυτό περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην ιστορία της σειράς, αφού δίνεται στον παίκτη να κινηθεί ελεύθερα, εξερευνώντας απρόσκοπτα την φανταστική έκδοση της Καραϊβικής που παρέχει η Ubisoft.
Το κεντρικό campaign του παιχνιδιού, όπως προαναφέρθηκε, είναι ευμέγεθες, χορταστικό, διαθέτει καλή αλληλουχία από άποψης ποικιλίας χωρίς να χάνει σε συνοχή και κινείται αξιοπρεπώς σε επίπεδο storytelling, με ομαλή ενσωμάτωση του Edward στην «παρέα» γνωστών ιστορικών πειρατών όπως ο Μαυρογένης και ο Charles Vane. Η αλήθεια είναι πως η κλιμάκωση της αναζήτησης για το θρυλικό «Παρατηρητήριο» δεν είναι ιδιαίτερα έντονη, είναι όμως ωριμότερη του αναμενομένου σε επίπεδο αφήγησης, εστιάζοντας περισσότερο στον ανθρώπινο παράγοντα και όχι στην υψηλή επιστημονική φαντασία. Η πραγματική όμως «πειρατική» εμπειρία εντοπίζεται στις παράπλευρες δραστηριότητες. Η αίσθηση ελευθερίας που προκύπτει είναι εκπληκτική, όχι επειδή δεν έχουμε συναντήσει κάτι παρόμοιο, αλλά επειδή έχει αποδοθεί άψογα το περιπετειώδες πνεύμα της εποχής της πειρατείας. Ο παίκτης μπορεί ανά πάσα στιγμή να πάρει το πλοίο του και να επιδοθεί στην αναζήτηση θησαυρών που βρίσκονται παντού στο τεράστιο σύμπλεγμα μικρών και μεγάλων νησιών του παιχνιδιού και σε διάφορες μορφές. Οι 25 περίπου ώρες της κεντρικής ιστορίας του Black Flag όσο διασκεδαστικές κι αν είναι με την τεράστια ποικιλία των αποστολών τους και τις ενδιαφέρουσες εξελίξεις τους, δεν συγκρίνονται με την ακατανίκητη έλξη προς τα αχαρτογράφητα μυστήρια του παιχνιδιού, είτε είναι ένα ακόμη σεντούκι με χρυσά νομίσματα είτε ολόκληρες side missions.
Εν ολίγοις, το αγαπημένο, αλλά παράπλευρο ναυτικό στοιχείο του Assassin’s Creed 3 λαμβάνει εδώ πρωταγωνιστικό ρόλο. Ακόμη και μια απλή μετάβαση από το ένα σημείο στο άλλο διαθέτει ενδιαφέρον και δεν είναι ποτέ η ίδια, αφού υπεισέρχονται ένα σωρό απρόβλεπτοι παράγοντες, όπως ο καιρός και η παρουσία εχθρικών πλοίων. Η μία βόλτα μπορεί να είναι χαλαρή και ήσυχη και η άλλη να καταλήξει σε επική ναυμαχία εν μέσω σφοδρής καταιγίδας. Πρόκειται για πραγματικά αξιομνημόνευτες στιγμές emergent σκηνικών που θα σας κάνουν πολλές φορές να διηγείστε τις περιπέτειές σας στους φίλους σας, με ελάχιστα μόνο μικρότερη υπερηφάνεια από τους πραγματικούς πειρατές. Όπως σε εκείνη την περίπτωση που βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα level 75 ισπανικό Man ‘o’ War και τρία αγγλικά Frigates ενώ δεχόμασταν ομοβροντίες όλμων από το κοντινό παραθαλάσσιο φρούριο εν μέσω δίνης... Μην περιμένετε συνέχεια, απλώς βυθιστήκαμε, αλλά καταλαβαίνετε τι θέλουμε να πούμε.
Τα φρούρια λειτουργούν όπως τα Outpost του Far Cry 3, παρέχοντας στον παίκτη έλεγχο της γύρω περιοχής, ο οποίο εκφράζεται κυρίως με πιο άνετη προσέλευση και εμφάνιση των περισσότερων μυστικών που βρίσκονται εκεί. Οι μάχες για την κατάληψη φρουρίων είναι πολυεπίπεδες και απαιτούν την χρήση τόσο ναυτικών όσο και χερσαίων μέσων, ενώ στις πιο πολλές περιπτώσεις, όπως φαίνεται από το προαναφερθέν παράδειγμα, θα έχετε να αντιμετωπίσετε και άλλες δυσκολίες ταυτόχρονα. Για να τα καταφέρετε καλύτερα μπορείτε να επιδοθείτε σε εκτεταμένη πλιατσικολόγηση πλοίων, ώστε να προμηθευτείτε τα απαραίτητα υλικά για ενίσχυση της άμυνας και της δύναμης πυρός του Jackdaw. Στην ουσία πρόκειται και για ένα εθελούσιο modifier δυσκολίας, αφού μπορείτε να περιορίσετε τις αναβαθμίσεις για να δυσκολέψετε τις ναυμαχίες. Εκτός κι αν βρείτε κάποιο από τα “legendary ships”, τα οποία μπορούν να μετατρέψουν το σκαρί σας σε οδοντογλυφίδες με μία ένανεμβολισμό… Πολύ σημαντική για την όλη αίσθηση ελευθερίας είναι και η real-time πραγματοποίηση των ρεσάλτων, που μπορούν να προσεγγιστούν με πολλούς τρόπους και οδηγούν σχεδόν πάντα σε επικές μάχες.
Όπως θα ξέρουν οι φανατικοί της σειράς, όλα τα παραπάνω αποτελούν εικονικά βιώματα σύγχρονων χαρακτήρων, εφικτά μέσω της τεχνολογίας του Animus. Εδώ το σύγχρονο storyline έχει τεθεί στο περιθώριο, με τον παίκτη να αναλαμβάνει το ρόλο ενός ανώνυμου εργαζόμενου στο εξειδικευμένο στην εικονική ψυχαγωγία παρακλάδι της Abstergo Industries, την Abstergo Entertainment. Σε αυτό το τμήμα γίνεται έντονη προσπάθεια κατεδάφισης του «τέταρτου τείχους», μέσω της ανωνυμίας του χαρακτήρα, της χρήσης κάμερας πρώτου προσώπου και της όλης παρουσίασης του “Kenway project” ως προϊόντος ψυχαγωγίας. Εννοείται ότι τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται περίεργα από ένα σημείο και μετά, όμως λείπει η έμφαση στο πολύπλοκο sci-fi στοιχείο των προκατόχων, κάτι που εν τέλει λειτουργεί θετικά για τον τίτλο σε επίπεδο εστίασης. Εννοείται ότι τα σύγχρονα τμήματα υπολείπονται από το περιεχόμενο του Animus σε επίπεδο ενδιαφέροντος, όμως η νέα αυτή οπτική και η δυνατότητα hacking των τερματικών άλλων χρηστών του Animus για την εύρεση meta-πληροφοριών μπορεί να αποδειχθεί αρκετά εθιστική διαδικασία.
Το multiplayer mode του παιχνιδιού εξακολουθεί να κινείται στην λογική της αναγνώρισης ανθρώπινων στόχων σε περιβάλλον όπου αυτοί συνυπάρχουν με τους NPC και παρουσιάζεται πιο εμπλουτισμένο από ποτέ. Το Wolfpack mode έχει επεκταθεί και προσφέρει ένα mini-campaign με όλο και πιο δύσκολα ζητούμενα, ενώ η πιο σημαντική προσθήκη είναι το Game Lab, το οποίο μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να δημιουργήσετε εντελώς customized sessions, τροποποιώντας έναν τεράστιο αριθμό παραμέτρων. Δυστυχώς όμως, δεν ικανοποιείται η αυτόματη επιθυμία που δημιουργεί σε όλους το setting του παιχνιδιού: οι multiplayer ναυμαχίες.
Από τεχνικής άποψης, οι current gen εκδόσεις στέκονται εξαιρετικά, με υψηλά επίπεδα λεπτομέρειας, μεγάλο draw distance, ελάχιστο pop-up και σταθερότερο του αναμενομένου frame rate. Η έκδοση για PS4 που δοκιμάσαμε στο πρόσφατο press tour είχε textures υψηλότερης ανάλυσης και ήταν πιο ομαλή και συμπαγής, όμως το PS3 (έκδοση δοκιμής) και το 360 ανταποκρίνονται ικανοποιητικά στις υψηλές απαιτήσεις του Black Flag. Λίγα μόνο στοιχεία δείχνουν την cross-gen φύση του παιχνιδιού, όπως το γεγονός ότι το κατά τα άλλα εκπληκτικά υλοποιημένο νερό δεν αλληλεπιδρά με τα αντικείμενα μέσω της δημιουργίας κυμάτων, αλλά μέσω «ασπρίσματος» του texture, ενώ ο Edward δε μπορεί να βουτήξει κάτω από την επιφάνεια, παρά μόνο σε προκαθορισμένα σημεία. Δε θα λέγαμε όχι και σε καλύτερο facial animation επίσης. Για την ποιότητα του ηχητικού τομέα δεν είχαμε καμία αμφιβολία, αλλά το soundtrack ξεπερνάει τις ήδη υψηλές προσδοκίες μας, όχι μόνο με τα εξαιρετικής ποιότητας επικά κομμάτια που συνοδεύουν τη δράση, αλλά και με τα άκρως κολλητικά πειρατικά τραγούδια που ντύνουν ηχητικά τα ταξίδια σας.
Είναι αλήθεια ότι οι περιπέτειες των Ασσασσίνων χρειάζονται μια ανανέωση σε επίπεδο μηχανισμών… ξηράς. Σε κάθε περίπτωση όμως, το Assassin’s Creed IV: Black Flag αποτελεί εξαιρετική προσθήκη στην σειρά, αλλά και στον τομέα των open world games γενικότερα, συνδυάζοντας μεγάλο αριθμό ξεχωριστών στοιχείων αρμονικά και παρέχοντας έντονα την αίσθηση της περιπέτειας και της ελευθερίας, στο πλαίσιο μιας ιστορικής περιόδου που επιζητούσε ακριβώς αυτό.
πηγή: enternity.gr and Ηλίας Πέππας
Posted in: Games
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου