Wolfenstein: The new order Review

Ποιανού Blazkowicz είσαι συ βρε;

Το Wolfenstein δεν είναι σειρά. Όχι τουλάχιστον με τη συμβατική έννοια. Δεν έχει έναν ιθύνοντα νου από πίσω ούτε συγκεκριμένη δημιουργική ομάδα. Του τίτλους της σειράς τους ενώνει η κοινή θεματολογία και η μίξη B’ ΠΠ με ολίγον από επιστημονική φαντασία και horror. Πέρα από το θρυλικό πρώτο FPS, η σειρά έδωσε αρκετά χρόνια μετά ένα από τα καλύτερα FPS όλων των εποχών (το Return to Castle Wolfenstein), αλλά για άγνωστους λόγους δεν αξιοποιήθηκε από 'κει και πέρα. Βέβαια, modes όπως το Enemy Territory έθεσαν τις βάσεις για το multiplayer όπως το γνωρίζουμε και το αντιμετωπίζουμε σήμερα, ως αναπόσπαστο κομμάτι της FPS εμπειρίας. Η ειρωνεία, βέβαια, είναι εμφανής, με δεδομένο ότι το The New Order δεν έχει multiplayer.

Στο The New Order πρωταγωνιστεί ο Αμερικανός στρατιώτης Blazkowicz, όπως πάντα. Δρώντας προφανώς σε παράλληλα σύμπαντα με τους… άλλους Blazkowicz των λοιπών Wolfenstein, σίγουρα δεν είναι αυτός που πολέμησε τον αναστημένο Αρθούρο ή αυτός που ξεσκέπασε και εμπόδισε τα πειράματα των Ναζί στο προηγούμενο Wolfenstein. O συγκεκριμένος, αυτός που πρωταγωνιστεί στο παρόν παιχνίδι, μετά από μία αποστολή του αμερικανικού στρατού σε ένα από τα φρούρια των Ναζί, τραυματίζεται και περιθάλπεται σε ένα ψυχιατρείο στην Πολωνία όπου και ανανήπτει από βαρύ τραύμα στο κεφάλι. Έτσι, ο καιρός περνάει, και όταν σε μία επίθεση των Ναζί στο ίδρυμα αποκτά και πάλι τον έλεγχο του σώματός του, αντιλαμβάνεται ότι έχουν περάσει 16 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία στιγμή που θυμόταν τον εαυτό του.

Το εναλλακτικό σύμπαν που προσφέρει η MachineGames στο The New Order, το σύμπαν στο οποίο οι Ναζί έχουν επικρατήσει στον πόλεμο και έχουν καλύψει όλη σχεδόν την υφήλιο στο μαύρο σκοτάδι της τυραννίας τους, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον και εξυπηρετεί πολύ πιο ομαλά τις science fiction αναφορές του τίτλου. Από την περίοδο του B’ ΠΠ οι μαύρες λεγεώνες είχαν όλο το χρόνο να βελτιώσουν την τεχνολογία και να προχωρήσουν σε τεράστια άλματα σε ό,τι αφορά τα οπλικά τους συστήματα και τα μέσα επιβολής.

Ο Blaskowicz σύντομα έρχεται σε επαφή με την Αντίσταση, όπου και συναντά παλιούς του συντρόφους, με τους οποίους σχεδιάζει την παρεμπόδιση των σχεδίων των Ναζί. Το βάρος που δίνεται γενικώς στην ιστορία και στην ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι αξιοσημείωτο και σίγουρα μεγαλύτερο από αυτό που δόθηκε στα προηγούμενα Wolfenstein παιχνίδια. Με μέλη της ομάδας ανάπτυξης να έχουν εργαστεί σε παιχνίδια όπως το Riddick και το The Darkness, οι αφηγηματικές τεχνικές θυμίζουν τους δύο προαναφερθέντες τίτλους. Παρόλα αυτά, όπως θα δούμε και παρακάτω, οι συγκεκριμένες τεχνικές αφήγησης δε σημαίνει ότι είναι και πάντα επιτυχημένες ή ότι ταιριάζουν σε όλα τα παιχνίδια.

Υπάρχει ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα στο Wolfenstein. Το παιχνίδι παλεύει για την ταυτότητά του μέσα στις ακραίες συνθήκες που το ίδιο δημιουργεί. Τι εννοούμε. Είναι κατανοητό το να προσπαθεί μία ομάδα ανάπτυξης να χωρέσει κι άλλα στοιχεία σε ένα FPS παιχνίδι. Έτσι είδαμε -για παράδειγμα- το Metro Last Light, παρά τα προβλήματα με την Α.Ι. και το απλοϊκό stealth, να καταλήγει σε ένα ώριμο και καλοδουλεμένο υβρίδιο. Βοηθούσε όμως τα μέγιστα η φύση του τίτλου. Η MachineGames θέλει να κάνει κάτι αντίστοιχο με το πνευματικό της τέκνο. Το Wolfenstein μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να λειτουργεί ως stealth παιχνίδι.

Όταν όμως ο συναγερμός χτυπάει, το παιχνίδι μετατρέπεται σε ένα old school, "κάφρικο" FPS. H ανύπαρκτη Α.Ι. του δευτέρου και ο ευθύγραμμος σχεδιασμός των επιπέδων, που λειτουργούν ομαλότατα σε ένα απλό και διασκεδαστικό FPS, πολύ απλά διατυπωμένα, είναι σχεδόν ασύμβατα με τα επιπλέον στοιχεία που θέλουν να ενσωματώσουν οι δημιουργοί. Η απόσταση ώστε να μεταπηδά ένα παιχνίδι από τους stealth μηχανισμούς σε ένα τακτικό (ας πούμε) gameplay είναι μικρή. Έτσι, το Ghost Recon Future Soldier, το πιο άμεσο και απλό Ghost Recon, ήταν στο μεγαλύτερο κομμάτι του stealth και tactical, αλλά όταν γινόταν η μετάβαση σε all guns blazing shooter, αυτή δεν ήταν ούτε απότομη ούτε εκτός κλίματος. Στο Wolfenstein είναι.

Το παιχνίδι δίνει εξ αρχής στον παίκτη την ευκαιρία αλλά και το κίνητρο να κινηθεί στα διάφορα επίπεδά του με διάφορους τρόπους. Όπως και να δράσει κανείς, με κάποιον τρόπο θα επιβραβευθεί. Έχοντας ο παίκτης old school προσέγγιση, κερδίζει σε διασκέδαση και ανόθευτη, αγνή shooting ψυχαγωγία. Παίζοντας με stealth προσέγγιση, «αναγκάζεται» να ερευνήσει διεξοδικότερα ένα επίπεδο και να εξουδετερώσει με άλλους τρόπους τους Ναζί αντιπάλους. Σε αυτή την περίπτωση κερδίζει σε loot και σε perks, τα οποία «ξεκλειδώνει» επιτυγχάνοντας συγκεκριμένες επιδόσεις που αφορούν το παικτικό του στυλ.

Η έμπνευση αυτή είναι αν μη τι άλλο επιτυχημένη. Το παιχνίδι δίνει το κίνητρο και ο παίκτης εξερευνεί κάθε πτυχή του προσφερόμενου gameplay. Είτε αυτό είναι κλασικό shooting, είτε βασίζεται στη χρήση εκρηκτικών, είτε αφορά το stealth gameplay. Αλλά ενώ το καθαρό shooting κομμάτι λειτουργεί σχεδόν αψεγάδιαστα (με μία μικρή ένσταση στην αίσθηση των όπλων και στο βάρος του χαρακτήρα που δεν είναι αντίστοιχα και αντάξια μεγάλου τίτλου) το stealth μοιάζει παράταιρο. Λειτουργεί, αλλά είναι εκτός κλίματος. Πρωτίστως οι αντίπαλοι σε κάθε χάρτη είναι θαρρείς στημένοι κατ' αυτό τον τρόπο ώστε να διευκολύνουν τον παίκτη στις δύο τρεις πρώτες εξουδετερώσεις. Οι αξιωματικοί (δύο συνήθως σε κάθε χάρτη) είναι αυτοί που σημαίνουν συναγερμό όταν αντιληφθούν τον παίκτη. Ε, σε όλο το παιχνίδι η θέση τους ήταν τόσο πρόδηλη και είναι τόσο προφανής ο τρόπος προσέγγισής τους,  ώστε η σήμανση του συναγερμού γίνεται εσκεμμένα για να υπάρξει και λίγη δράση.

Υπάρχουν κι άλλες περιπτώσει στο παιχνίδι που οι εχθροί είναι «στημένοι», ώστε να ωθηθεί ο παίκτης σχεδόν καταναγκαστικά σε κάποιο εντυπωσιακό stealth kill. Και συνήθως όλοι μα όλοι μας έχουν γυρισμένη την πλάτη, παροτρύνοντάς μας να εκτελέσουμε ακόμα μία stealth κίνηση. Σαφώς και υπάρχει η επιλογή να ξεχάσουμε τους «καλούς τρόπους», αλλά τότε τι νόημα έχει η ύπαρξη ενός ολόκληρου mode; Κι αν δεν έχει μεσολαβήσει πλήρης και ολοκληρωμένη προεργασία για την ενσωμάτωσή του, ποιος ο λόγος ύπαρξής του; Μας κάνει εντύπωση το ότι οι δημιουργοί είχαν δουλέψει στο Riddick, όπου το stealth λειτουργούσε σχεδόν άψογα και μέσα από τη φύση του παιχνιδιού (λίγα πυρομαχικά, λίγα όπλα κτλ) αναδεικνυόταν ως αναγκαιότητα.

Στο Wolfenstein η τυπική -μέχρι παρεξηγήσεως- A.I. και οι προ-2000 ρουτίνες της, μετατρέπουν το stealth σε ένα ανεπίσημο cheat. Αν ο παίκτης επιλέξει να προσεγγίσει το παιχνίδι όπως τον παλιό καλό καιρό, θα αντιληφθεί ότι έχει πολύ περισσότερα να κερδίσει. Άλλωστε ο σχεδιασμός των χαρτών και των επιπέδων, πέρα από μία μικρή εξερεύνηση που προσφέρουν, δεν είναι θελκτικός. Άνετα μπορεί κανείς να λειτουργήσει σε αυτούς τρέχοντας, πηδώντας, πυροβολώντας, κάνοντας slide και ανατινάζοντας τα πάντα.

Το Wolfenstein δίνει τη δυνατότητα dual wielding, που σημαίνει ότι με δύο shotguns ή δύο αυτόματα πυροβόλα, μπορεί κανείς να σκορπίσει τον πανικό. Πόσο μάλλον αν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι από πολύ νωρίς στο παιχνίδι οι αντίπαλοι παύουν να είναι αποκλειστικά άνθρωποι. Υπερστρατιώτες που ξεπήδησαν από γενετικά και τεχνολογικά πειράματα και mechs διαφόρων ειδών και μεγεθών, αντιμετωπίζονται αποτελεσματικότερα με τη ισχυρότερη γραμμή πυρός, όπως και με ορισμένα ενδιαφέροντα «παιχνίδια» που προσφέρει το New Order, όπως το όπλο Laser, που επαναφορτίζεται και μπορεί να έχει απεριόριστα πυρομαχικά.

Θα περιμέναμε πάντως λίγες περισσότερες ιδέες πάνω στον οπλισμό, δεδομένης της φύσης του τίτλου και του ψευδοϊστορικού του υπόβαθρου. Δε μείναμε ικανοποιημένοι με μία παραλλαγή καραμπίνας και ένα Laser Gun. Τα όπλα έχουν και αναβαθμίσεις που βρίσκονται διάσπαρτες στους εντυπωσιακούς σε μέγεθος χάρτες του τίτλου, αλλά από την άλλη η εμμονή στη συλλογή πυρομαχικών με πάτημα πλήκτρου και η αναγέννηση της μπάρας ζωής με πακέτα υγείας, είναι ακατανόητη. Το ότι ο μηχανισμός είναι του 1993, δε σημαίνει ότι το 2014 κάνει αυτόματα το παιχνίδι old school. Ναι, υπάρχει και Armor. Και ναι, υπάρχει και σκυλοτροφή.

Οι επιρροές από το The Darkness και το Riddick συνεχίζονται στο hub του παιχνιδιού. Η έδρα της Αντίστασης λειτουργεί ως κεντρικό ορμητήριο, ανοικτό σε μία υποτυπώδη εξερεύνηση και σε αλληλεπίδραση με τους χαρακτήρες της ιστορίας, που είναι ομολογουμένως αρκετοί. Στο hub αυτό εξελίσσονται οι έρωτες (μέχρι κορυφώσεως…) και οι αντιδικίες, σε αυτό το hub καταπολεμώνται οι Ερινύες και εδώ σχεδιάζονται οι αποστολές ώστε να χτυπηθεί ο μηχανισμός των Ναζί. Ως ένα βαθμό η ύπαρξή του λειτουργεί αξιοπρεπώς σα διάλειμμα από το καθαρό παιχνίδι, ενώ θα πρέπει να επισημάνουμε ότι και οι χαρακτήρες δεν είναι κούφιοι και άνευ περιεχομένου (αν και θα θέλαμε να γνωρίσουμε το λαμπρό νέο που είχε την έμπνευση να δώσει το συγκεκριμένο πορτραίτο στον Blaskowicz – ξέρετε, μεγάλα σαγόνια, ξανθά μαλλιά, μπλέ μάτια… ακριβώς ό,τι θα έπρεπε για να αντιμάχεται τους Ναζί).

Υπάρχουν όμως και περιστάσεις που η δράση και ο ρυθμός του παιχνιδιού ανακόπτονται βάρβαρα, με τον ήρωα να εκτελεί fetch αποστολές και να πηγαίνει στο Α σημείο για να πιάσει το Β αντικείμενο και να το μεταφέρει στο Γ πρόσωπο, που βρίσκεται… στο διπλανό δωμάτιο. Προσπαθήσαμε μέχρι το τέλος να βρούμε κάποια, οποιαδήποτε, ουσία σε αυτή την επιλογή. Δυστυχώς δεν υπάρχει και μοιραία εντάσσεται κι αυτή στο σύνολο των επιλογών που αποδεικνύουν ότι το Wolfenstein πραγματικά  δεν ξέρει τι ακριβώς παιχνίδι είναι.

Αν αποφαινόμασταν εμείς για τη φύση του ως άλλοι κομπογιαννίτες ψυχολόγοι, θα ρίχναμε μια ματιά στην καρτουνίστικη και γραφική, σχεδόν υπερεαλιστική, απεικόνιση των Ναζί, θα κλείναμε το μάτι στην επιλογή Dual Wield, θα χαμογελούσαμε στο λιποτάκτη πρώην Ναζί με το όνομα Klaus (εμπνευσμένο!) και οδηγώντας Mech, αυτοκίνητα, μηχανές κατάδυσης κλπ, θα διαλέγαμε το «Πυρ» ομαδόν και ακαταπαύστως. Δυστυχώς, αναγκαζόμαστε να αναλύσουμε και να αξιολογήσουμε την έκδοση για τις κονσόλες προηγούμενης γενιάς, και παρότι έχουμε ακούσει τα καλύτερα για τις next gen πλατφόρμες, πρέπει να επισημάνουμε ότι και στο Xbox 360 το Wolfenstein πετυχαίνει υπέροχα πράγματα. Γίνονται λίγες παραχωρήσεις σε ορισμένα textures, το animation των εχθρών δεν είναι και ό,τι καλύτερο έχουμε δει, αλλά συνολικά πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν πανέμορφο τίτλο, με καταπληκτικούς φωτισμούς και τεράστια περιβάλλοντα, που δεν κοστίζουν στο παιχνίδι (και στον παίκτη) ούτε ένα frame. Λίγες είναι οι περιπτώσεις που παρατηρείται tearing, αλλά όχι κάτι που δε διορθώνεται με patch.

H συνολική παικτική του αξία, αν και δεν υπάρχει multiplayer, καταχωρείται στα θετικά του παιχνιδιού, καθώς πέρα από το χορταστικό campaign (ακόμα κι αν βγάλουμε από την παράσταση τα άνευ ουσίας διαλείμματα στο Αρχηγείο της Αντίστασης) υπάρχει αρκετό υλικό από collectibles και modes που ξεκλειδώνουν, καθώς και μία ενδιαφέρουσα πτυχή του παιχνιδιού που καθορίζεται από μία πρώιμη επιλογή του παίκτη (ποιον σύντροφό του να σώσει) και που αλλάζει ορισμένα πράγματα στην ιστορία, το πώς εμφανίζονται πρόσωπα και με ποια σειρά πραγματοποιούνται κάποιες αποστολές.

Ακόμα κι αν σας φαίνεται αρνητική η «αύρα» του κειμένου, η κατάληξη είναι μάλλον υπέρ του παιχνιδιού. Κι αυτό, για τον απλούστατο λόγο ότι το Wolfenstein παρέχει στον παίκτη την πολυτέλεια να αγνοήσει πλήρως αυτά που το ίδιο δεν υλοποιεί με τον καλύτερο τρόπο. Με αυτό στο μυαλό, δε χρειάζεται κανείς να δώσει και τόση σημασία στο πρωτόλειο stealth κομμάτι ή στις περιπλανήσεις τύπου Riddick εντός της φυλακής. Πολύ περισσότερο, ακόμα κι αν έχουν υπάρξει βελτιώσεις σε σχέση με το παρελθόν της σειράς, δε χρειάζεται κανείς να σταθεί σε ένα σενάριο που παρουσιάζει τους Ναζί σαν αποκύημα φαντασίας ενός μέτριου συγγραφέα science fiction, την ώρα που οι πραγματικοί Ναζί χτυπούν την πόρτα της Ευρώπης. Έχει πλάκα που ξεκινάμε την περιγραφή με το ότι «πρόκειται για το φανταστικό σενάριο όπου οι Ναζί έχουν κερδίσει το B’ ΠΠ…». Ποιος μας είπε ότι τον έχασαν;

πηγή: Σάββας Καζαντζίδης for  gameover.gr 

Posted in: Games